Glossula: cortex textualis

Lees ik in de cursus van Brems over de poëzie van Faverey: “Gedichten dus die niets meedelen, die geen inhoud hebben, maar wel betekenis”, n.a.v. Favereys uitspraak dat “Als je in gedachten een willekeurig vers neemt, dat een bepaalde structuur heeft, dan geloof ik dat je hetzelfde zou kunnen bereiken met andere woorden en zinnen”, iets wat aan het denken zet over de huidige manier van poëziebeschouwing en ‘poëziegemaak’, tekenend voor de hele manier van omgaan met taal s.s. in het algemeen. Want wat wordt er wel niet afgeluld in en over poëzie sinds de Maximalen en de minimalen, sinds het alom geclaimde heil van een Lanoye, een Gruwez, een Moeyaert, een weet-ik-veel-wie-dichter die zijn kleine verhaal in kleine woorden van de kleine alledag van de kleine man tracht op poojeetiese wijze te bundelen in roze en blauwe suikerbonen, zo recht van uw Vangrootloon waar de lekkere poes van de boek- en dagbladhandel ‘’t Gazetteke’ haar opgeplakte nagels omzichtig spaart bij het schuifelen met de eurobiljetten in de kaslade bij het teruggeven op de “das dan achtien-fijftich asteblief”? Hoe mooi glad en zoet bewegen deze maakwerkjes zich binnen het ploeterbadje van het cordon sanitaire der politieke correctheid? Hoe smeuïg en zoetsappig smaakt de chocolade van humanitaristische menings-uiten en de solidaire anders-fähigkeit in het lauwe kwijl van de halfzachte rechtvaardigheid? Hoe romig kietelt hun suikerspinnenpoten, bescheiden en o zo menselijk engagement de strot van de brave bananenbierdrinkende huisvader, die hun woorden streelt als de obligate rasta’s van dochterlief? Want schoon heeft deze ware dichter geschreven over de goddelijke wielrenner op de Vlaamse kassei, schoon bezongen de pijn van de onbereikbaarheid van zijn goddelijke geliefde, schoon is zijn goddelijke kaasplant die naast de authentieke typmachine staat, schoon het leven van de goddelijke kruidenier X in Kempisch boerendorp Y. Hoe heerlijk bejubelde hij het Vlaamse land zonder sigaret in de hand – want dat mag niet: Roken schaadt uw gezondheid en uw kaasplant. Zo mierenzoet de inhoud is, zo geglazuurd is de betekenis: een opake laag masochistische zelfverheerlijking rond de solipsistische suppo die de zelfbewuste en onafhankelijke De Standaard- of De Morgen-lezer elke morgen bij het versterkende bio-vruchtensapje van zijn sociabele kritische ingesteldheid en gerecycleerde moralistische superioriteit tot zijn van rijke voedingsvezels voorziene darmen neemt.